نیما یوشیج؛ پدر شعر نو و نگاهی نو به مرگ
نیما یوشیج، پدر شعر نو، مرگ را نه پایان، بلکه رقصی بی‌پایان و همراه زندگی می‌داند. در اشعارش، مرگ فرصتی برای بازگشت به ذات انسان و مرحله‌ای از تحول روح است؛ حقیقتی که با پذیرش آن، زندگی عمیق‌تر و زیباتر معنا می‌یابد.
وقتی مرگ لبخند می‌زند؛ تحلیل عمیق اشعار فریدون مشیری
در اشعار فریدون مشیری، مرگ دیگر ترسناک نیست؛ بلکه با لبخندی آرام و همراهی دلنشین، به یکی از جلوه‌های زیبای زندگی بدل می‌شود. این نگاه شاعرانه، مرزهای ترس را می‌شکند و دریچه‌ای تازه به سوی آرامش و پذیرفتن سرنوشت باز می‌کند.
مرگ در شعر سهراب سپهری؛ آرامشی در گذر هستی
سهراب سپهری مرگ را همچون نسیمی آرام و بخشی طبیعی از زندگی می‌بیند. او با نگاهی شاعرانه، مرگ را نه پایان که سفری به سوی نور و آرامش جاودانه معرفی می‌کند و ما را به پذیرش مهربانانه‌ی آن دعوت می‌کند.
مرگ در شعر شهریار؛ نغمه‌ای از غم و امید
شهریار، شاعر بزرگ ایران، مرگ را نه پایان که آغاز راهی نو می‌داند. او با زبانی پر از عشق و آرامش، مرگ را پلی به سوی آرامش و جاودانگی معرفی می‌کند و ما را به پذیرش شجاعانه‌ی آن و زندگی پرمعنا دعوت می‌کند.
مرگ در شعر رودکی؛ از آگاهی تا آرامش جاودانه
رودکی، پدر شعر فارسی، مرگ را حقیقتی اجتناب‌ناپذیر و پلی به سوی آرامش می‌داند. او با زبانی ساده و حکیمانه، مرگ را نه دشمن، بلکه آموزگار زندگی معرفی می‌کند که ما را به یادگیری زندگی بهتر و پذیرش ناپایداری دنیا دعوت می‌کند.