بابا طاهر؛ شاعری که مرگ را چون دوست پذیرفت
بابا طاهر؛ عارفِ خاموشِ مرگ و زندگی
بابا طاهر عریان، شاعر بزرگ و عارف ایرانی، با دو بیتی‌های کوتاه و تاثیرگذار، مرگ را نه به چشم پایان، بلکه به مثابه بخشی طبیعی و آرام از چرخه زندگی می‌نگرد. زبان ساده و بی‌تکلفش، ولی در عین حال سرشار از عمق و عرفان است؛ انگار که با هر بیت، راز زندگی و مرگ را به آرامی برایمان زمزمه می‌کند.
مرگ؛ بازگشت به خویشتن واقعی
برای بابا طاهر، مرگ مرحله‌ای‌ست که انسان به اصل و حقیقت خود بازمی‌گردد. او مرگ را جدا شدن از پوسته‌ی ظاهری می‌بیند و رسیدن به حقیقتی ساده و بی‌پیرایه؛ جایی که روح با آرامش و بی‌نیازی در می‌آمیزد.
🖋️
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
من که غم دنیا خوردم و بس
تو بیا تا غم فردا مخور
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
🖋️
مرگ، رهایی از غم و اندوه دنیوی
اشعار بابا طاهر پر از دعوت به رهایی از غم‌های دنیایی و نگاه آرامش‌بخش به مرگ است. او به ما می‌آموزد که نباید از مرگ هراس داشت، چون آن کلید رهایی از سختی‌ها و رسیدن به آرامش است.
🖋️
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
دلم گرفته زین جهان فانی
مرگ تو را صدا می‌کند، ای جان
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
🖋️
زندگی و مرگ؛ همدم همیشگی
بابا طاهر مرگ و زندگی را دو همراه جدایی‌ناپذیر می‌داند؛ دو روی یک حقیقت که بدون هم معنا ندارند. او زندگی را مقدمه‌ای می‌داند برای مرگ و مرگ را مرحله‌ای برای ادامه‌ی سفری تازه.
🖋️
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
ز زندگی نگران مباش ای دوست
مرگ، رهِ وصل است بی‌مکث
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
🖋️
مرگ به مثابه دوست مهربان
در شعر بابا طاهر، مرگ مانند دوستی مهربان است که در نهایت، انسان را به آرامش می‌رساند. او از مرگ به عنوان نقطه‌ای یاد می‌کند که ترس و نگرانی در آن رنگ می‌بازد و عشق و آرامش بر جان حاکم می‌شود.
🖋️
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
مرگ آمد، در خانه‌ام زد
بی‌دغدغه، در را باز کردم
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
🖋️
نگاه عرفانی بابا طاهر به مرگ
شعرهای بابا طاهر سرشار از نگاه عرفانی به مرگ هستند. او مرگ را به مثابه گذر به سوی اتحاد با معشوق حقیقی و رسیدن به آرامشی بی‌انتها می‌بیند، جایی که روح از قید دنیا آزاد می‌شود.
مرگی آرام در کلام بابا طاهر
بابا طاهر با زبان ساده و بی‌تکلفش به ما یادآوری می‌کند که مرگ پایان نیست، بلکه دریچه‌ای‌ست به سوی آرامش، رهایی و حقیقتی که در پس زندگی نهفته است. او با شعرهایش به ما یاد می‌دهد که ترس از مرگ را کنار بگذاریم و آن را دوست مهربانی بدانیم که در انتهای راه انتظارمان را می‌کشد.