مرگ در شعر عطار نیشابوری؛ پرواز جان به سوی بی‌کرانگی
عطار نیشابوری، شاعر پروازهای درونی، مرگ را نه پایان، بلکه آغاز می‌بیند؛ نه تاریکی، که نوری در دل شب هستی. در شعرهایش، مرگ پلی‌ست به‌سوی رهایی، آوایی برای بیداری و وصالی برای عاشق. او ما را به تماشای مرگ نه به‌چشم هراس، که به‌چشم حقیقت دعوت می‌کند؛ مرگی که جسم را رها و جان را جاودانه می‌سازد.
مرگ در شعر جامی؛ حکمتِ پایانی و سرآغازِ جاودانگی
جامی، شاعر و عارف بلندپایه‌ی ایران قرن نهم، مرگ را نه پایان تلخ، که آغاز سفری معنوی و رهایی جاودانه می‌داند. او با زبان شعر، مرگ را پلی به وصال معشوق و گذر از تن به جان می‌شناسد. در نگاه جامی، آگاهی به مرگ کلید زندگی اصیل و صلح درونی است؛ مرگی که ترسی ندارد، بلکه در آغوش کشیدن حقیقتی شیرین است.
مرگ در شعر سنایی؛ سرآغاز جاودانگی و حقیقت
سنایی، پدر شعر عرفانی فارسی، مرگ را آغازی به سوی وصال معشوق و رهایی روح می‌داند. در نگاه او، مرگ جدایی جسم از جان نیست، بلکه پلی‌ست به زندگی جاودانه و آرامش ابدی. شناخت و پذیرش مرگ، کلید زندگی واقعی و دوری از ترس و رنج است.
مرگ در شعر رودکی؛ از آگاهی تا آرامش جاودانه
رودکی، پدر شعر فارسی، مرگ را حقیقتی اجتناب‌ناپذیر و پلی به سوی آرامش می‌داند. او با زبانی ساده و حکیمانه، مرگ را نه دشمن، بلکه آموزگار زندگی معرفی می‌کند که ما را به یادگیری زندگی بهتر و پذیرش ناپایداری دنیا دعوت می‌کند.
مرگ در شعر شهریار؛ نغمه‌ای از غم و امید
شهریار، شاعر بزرگ ایران، مرگ را نه پایان که آغاز راهی نو می‌داند. او با زبانی پر از عشق و آرامش، مرگ را پلی به سوی آرامش و جاودانگی معرفی می‌کند و ما را به پذیرش شجاعانه‌ی آن و زندگی پرمعنا دعوت می‌کند.