مرگ در شعر فارسی

• چهارشنبه 03 اردیبهشت 1404
• 31 بازدید

مرگ در شعر فارسی

مرگ در شعر فارسی

🥃 خیام نیشابوری – فلسفه‌ی مرگ و لذت لحظه

• خیام مرگ رو یک واقعیت قطعی می‌دونه که گریزی از اون نیست.

• نگرشش بیشتر هستی‌شناسانه و لذت‌گرایانه‌ست:

  "چون عاقبت کار جهان نیستی‌ست
  انگار که نیستی چو هستی خوش باش"

• او دعوت می‌کنه به زندگی در حال، نوشیدن شراب، و رها کردن دغدغه‌های فردا:

  "بر خاک بخواب و باده در ساغر کن
  زین پیش که خاک تو برآرند به ساغر"

📌 نتیجه: مرگ حتمی‌ست، پس از لحظه‌ی حال لذت ببر.

📿 سعدی – مرگ به عنوان پایان جسم، اما نه روح

• سعدی بیشتر از منظر اخلاقی و عرفانی به مرگ نگاه می‌کنه.

• مرگ فرصتی برای پاک‌سازی نفس و رفتن به سوی "اصل خویش" است.

• در بوستان و گلستان بارها به یاد مرگ و زهد اشاره می‌کنه:

  "بمیرید پیش از که بمیرید، که هر که پیش از مردن بمیرد، پس از مردن نمیرد"

• سعدی همچنین نصیحت‌گر مرگ‌آگاه است؛ زندگی را در سایه مرگ معنا می‌کند.

📌 نتیجه: مرگ، پایان جسم است؛ روح پاک به جاودانگی می‌رسد.

🍷 حافظ – مرگ و جاودانگی در میان شور و عرفان

• حافظ مرگ را هم با عشق می‌سنجد و هم با شراب عرفانی می‌زداید.

• او هم به فنا آگاه است، اما در پی بی‌خودی از عشق و وصال الهی است.

  "در دایره‌ی قسمت ما نقطه‌ی تسلیمیم
  لطف آنچه تو اندیشی، حکم آنچه تو فرمایی"

• مرگ در نگاه حافظ، بخشی از سیر سلوک است. وقتی منیت بمیرد، عاشق زنده می‌شود.

📌 نتیجه: مرگ در عشق، یعنی جاودانگی.

🌑 فروغ فرخزاد – مرگِ زن، تن، هستی

• فروغ، مرگ را تجربه‌ای زنانه، فردی و شاعرانه می‌بیند.

• در شعر "ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد"، مرگ، سایه‌ای است بر هستی و امید:

  "همه می‌دانند
  همه می‌دانند
  که من و تو از آن روزنه‌ی سرد عبور کردیم
  و به آفتاب سلام کردیم"

• در شعر او، مرگ گاه استعاره‌ای از زوال اجتماعی، تنهایی، و اندوه زنانه است.

• اما فروغ نیز مثل تولد دوباره در آخرین آثارش، امید به "باززایی" دارد.

📌 نتیجه: مرگ، تاریکی است؛ اما شاید راهی باشد برای تولد دیگر.