مرگ در شعر عطار نیشابوری؛ پرواز جان به سوی بیکرانگی
عطار نیشابوری، شاعر پروازهای درونی، مرگ را نه پایان، بلکه آغاز میبیند؛ نه تاریکی، که نوری در دل شب هستی. در شعرهایش، مرگ پلیست بهسوی رهایی، آوایی برای بیداری و وصالی برای عاشق. او ما را به تماشای مرگ نه بهچشم هراس، که بهچشم حقیقت دعوت میکند؛ مرگی که جسم را رها و جان را جاودانه میسازد.
مرگ در شعر جامی؛ حکمتِ پایانی و سرآغازِ جاودانگی
جامی، شاعر و عارف بلندپایهی ایران قرن نهم، مرگ را نه پایان تلخ، که آغاز سفری معنوی و رهایی جاودانه میداند. او با زبان شعر، مرگ را پلی به وصال معشوق و گذر از تن به جان میشناسد. در نگاه جامی، آگاهی به مرگ کلید زندگی اصیل و صلح درونی است؛ مرگی که ترسی ندارد، بلکه در آغوش کشیدن حقیقتی شیرین است.